Wat doe je als je op een dag te horen krijgt dat je niet meer lang te leven hebt?
Het is een regenachtige dag in juni.
De telefoon gaat en mijn nichtje vertelt in tranen dat haar vader met de brandweer uit huis is getakeld. Ze vraagt “wil jij naar mama gaan, dan is ze niet alleen”.
Ik laat alles vallen en ga met gierende banden naar het ziekenhuis.
Ik loop de kamer binnen en zie mijn zwager met een hele bolle buik liggen en denk “Oe dat is niet goed”
Op dat moment komt de arts binnen en ik verlaat de kamer. Niet veel later staat mijn zus in paniek op de gang te schreeuwen “Jelle, Edwin gaat dood”
Diagnose: alvleesklierkanker uitgezaaid door het hele lichaam.
Daar sta je dan.
Mijn zwager blijft rustig terwijl mijn zus alles door de kamer gooit, ze raakt haar maatje, vriendje, de man van haar dromen kwijt.
6 dagen later verlaat hij ons.
Deze lieve man is helaas maar 52 jaar geworden.
Mijn kinderen hebben afscheid van hem kunnen nemen, ieder op hun eigen manier.
Ze klommen bij hem in bed, gaven hem kusjes en schudde aan z’n lichaam, in de hoop dat ome Ed weer wakker werd.
Maar helaas.
Vanaf dat moment is Jaila gefascineerd door de sterren.
Als Jaila een ster ziet zegt ze tegen me “kijk mama daar is ome Ed, hij twinkelt hoog aan de hemel en lacht naar me”
Ik ben Edwin dankbaar, hij heeft me (onbewust) geholpen dat ik de keuze heb gemaakt om afscheidsfotograaf te worden. ?